korelacja szósta.

Walentyna

Miało być tak jak wcześniej. Godziny nasiąknięte przyjemnościami i typowo babskimi rozmówkami, dziesiątki pudełek lodów pochłanianych w hurtowych ilościach, zupełnie jak książki przez ten przysłowiowy literacki odkurzacz, piosenki Pink ulatujące z płyty umieszczonej w wieży stereo, jakby żołnierskie tupanie stopami o podłogę i określanie tego czynu mianem błyskawicznego tańca. Jest zupełnie inaczej. Wiele chwil ulatujących poprzez nasiąkniętą tajemniczością ciszę, zwyczajne posiłki zamiast całego asortymentu mlecznego produktu, smętne melodyjki dla przepełnionych goryczą dziewczyn na przypomnienie o uprawianiu seksu w dni płodne, spokój konkurujący z atmosferą roznoszącą się po cmentarzach.
Jest jak przed matactwem Bartmana. Ale tylko paradoksalnie.

Czasami przydałby ci się wybitny przewodnik po świecie sportu, tym bardziej siatkówki. Nigdy nie byłaś specjalnie uzdolniona w jakiejkolwiek dyscyplinie, mimo iż patykowata szczupłość pozwoliła innym tak myśleć, nigdy nie zagłębiałaś się w tajniki tego fizycznego piękna. Może powinnaś zapoznać się z takimi nazwiskami, które wymieniłoby siedmioletnie dziecko wyrwane z krainy marzeń w samym środku nocy i jako tako kojarzyło z twarzy? Może wtedy nie spadłabyś z krzesła, uprzednio wypluwając porządny łyk kawy w sam środek monitora, na wieść o tym, że twój chwilowy kochanek to znany w całym swoim sportowym otoczeniu siatkarz, zaplątany w miłosną intrygę z kościstą blondynką o podłużnym kształcie pyśki, która na dzień dobry lodowatością spojrzenia mogłaby konkurować z lodem z prawdziwego zdarzenia?
- Afi? - piskliwy bełkot wydobywa się z twojej krtani. - Nie sądzisz, że bardziej powinnyśmy wniknąć w świat siatkówki?
- Chcesz wracać do przeszłości? Bartman to temat zamknięty.
- Nie muszę chcieć wracać. Przeszłość sama nas odwiedzi.
- Skąd takie wnioski? - czujesz jej obecność tuż za plecami, tak jak drobinek kofeinowego napoju na szybce monitora.
- Nie dostał powołania na Mistrzostwa Starego Kontynentu. Wróci do Rzeszowa. Jutro.
A jutro może zmienić bardzo wiele. Wywrócić wszystko do góry nogami, zamotać w swoich sidłach, pobawić się czyimś kosztem. Bo lubi. Tak jak optymistycznie nastawione istoty lubią na nie czekać.

Końcówka sierpnia. Ciepła noc, rozgwieżdżone niebo, ani jednej smużki choćby podłużnej chmurki, granatowa rozkosz dla oczu. Może dlatego zamiast wałęsania stopami pod kołdrą wybierasz spędzenie tej pory doby na niewielkim balkoniku ze szklanką porzeczkowego soku, zostawiającego tak subtelne ślady swej obecności w kącikach twoich ust, biernie uczestniczysz w rozwiewaniu twoich ciemnych włosów na boki poprzez delikatny wiaterek?
Nogi rozłożone na upaćkanej od różnych odcieni farby barierce. Koszula nocna nasiąknięta zapachem jaśminu i muskająca nasadę skóry twoich ud, ubarwione na beżowo paznokcie rytmicznie uderzające w szklane naczynie. Los mógłby pozostawić cię w takiej scenerii do białego rana. Ale jego natura jest złośliwa. A mącenie i w głowie, i w relacjach to jego drugie imię. Czasami częściej używane niż to pierwsze, najpospolitsze.
- Noc jest od spania, a nie od wyziębiania dupy na balkonie.
Szklanka lądująca na fakturze płytek, wchodząca w fiolet plama i kilka kropelek dla ozdoby twoich łydek. Bo o takiej samej stajni Augiasza w twojej głowie wspominać chyba nie trzeba?
- Tak dobrze znasz jej definicję? Więc dlaczego tutaj jesteś?
- Bo samo porno jest nużące. Potrzebuję lepszej rozrywki.
- Tutaj jej nie znajdziesz, siatkarzyku.
- Wyjdzie w praniu. Wysoko tam na tym drugim piętrze?
- Idiotyczne pytanie.
- I idiotycznie postąpię. Jedno z drugim musi mieć jakieś połączenie, nie?
Łudzisz się, że to tylko sen, że zbudzisz się z dreszczykiem emocji powolutku ulatującym z ciała. Wmawiasz sobie, że go tu tak naprawdę nie ma, że nie zachciało mu się spacerku po północy i przypadkiem zauważył z setek tak kurewsko podobnie spędzających noce ludzi akurat ciebie, że nie ryzykuje obiciem mordy - choć w jego wypadku skończyłoby się jedynie na krzywym spojrzeniu - i nie wykorzystuje swojego ponadprzeciętnego wzrostu do błyskawicznego wskrabywania się po dwóch balustradach. Ty byś się nie odważyła, nie tylko ze względu na lęk wysokości. A on się w ogóle nie zawahał. Pierdolona sportowa chęć do walki o wszystko.
- Miło cię znów widzieć z bliska - uśmiech, cyniczny, tak dobrze ci znany. Wkurwiający.
- Za długo się nie napatrzysz - cofasz się, próbujesz uciec. Dwa kroki od drzwi balkonowych. Dwa kroki do jego osoby. - Spieprzaj, Bartman.
- Skąd taka nagła zmiana nastawienia? Wcześniej stosowałaś trochę inną formę tego słowa, i to nawet w praktyce - urodzony, by prowokować.
- Zostawiam tę fuchę dla twojej przyszłej żonki, wiesz?
- W dupie to mam, wiesz?
Przygniata cię do lodowatego, chropowatego muru. Stykasz się z jego ciepłymi ustami, gibkim językiem i zarostem drażniącym twoje policzki.
- Zapomniałeś o umowie? Tego nie miało być. Już nigdy - wyrzucasz to z siebie od razu po przejściu jego warg do szyi.
- Mówiliśmy o Afrodycie, nie o tobie.
- Ona jest za ścianą.
- Ściana to też jakaś bariera, prawda?
- Zbyszku, ja tego nie chcę.
- Ale ja chcę. To chyba dobry argument?
Wiesz, że nie nadejdzie taki dzień, w którym z nim wygrasz. Za sprytny, za cwany, ze zbyt wieloma asami w rękawie. Przez myśl przebiega ci myśl o policji, tyle że z zapałem godnym leniwca. Bo kto uwierzy kobiecie z zarzutem, że siatkarz znany w całej Polsce ją nachodzi, zmusza do miłosnych stosunków i próbuje rozpieprzyć homoseksualny związek? Ktoś równie głupi i naiwny jak ty pewnie tak. Ale osobnik z takim nastawieniem do otoczenia jak on co najwyżej mógłby iść po kartonik popcornu do najbliższego kina i przeżuwać tę kurewską kukurydzę, w czerepie sypiąc w twoim kierunku określenia w stylu rozhisteryzowanej nimfomanki.
- Nie jestem skurwielem - śmieje się pod nosem, wędrując dłonią pod twoją koszulą nocną. - Nie krzywdzę kobiet.
- Polemizowałabym.
- Może potwierdzenie mojej teorii w praktyce?
- Na balkonie?
- Wolisz przed nosem Afrodyty?
- Wolę nie robić tego w ogóle.
Nie słucha cię. Przyzwyczaił twoją osobę do takiego traktowania bezsensownych dla niego opinii. I jak zwykle nie odpowiada. Zmuszenie cię do wylądowania na ziemi - niby dla bezpieczeństwa - jest zbyt zajmujące, aby bonusowo przemęczać swoje struny głosowe.
- Tęskniłaś za nim?
Jakoś nieswojo ci się patrzy po kilkudziesięciu dniach przerwy na członka z prawdziwego zdarzenia, ukrwionego, gorącego, z prawdziwymi żyłami i wypukleniami. Różnica kolosalna, i w wielkości, i w budowie, porównując do plastikowej zabaweczki, nadal wegetującej gdzieś pod łóżkiem, pewnie pochłaniającej cały nagromadzony tam kurz.
- A jeśli odpowiem, że nie?
- To ci nie uwierzę.
Nie rozrzuca na ograniczonym polu manewru twoich strzępków ubrań. Nawet cię nie rozbiera. Nie potrzebuje tego. Wystarczą mu opuszczone do kostek majtki i dłonie ułożone na twoich piersiach.
Nie robi tego na szybko, na siłę, byle dopasować się do ostrego tempa. Siedzenie na jego udach jest poniekąd przyjemnością. Samo siedzenie. Bo męskość wślizgująca się do twojego jeszcze nierozgrzanego wnętrza tego nie wywołuje. Może poprzez spokojność, ale stanowczość?
Twoje mięśnie, błyskawicznie wyczuwające nową rozkosz, szybko się zaciskają. Twoja pochwa jest coraz ciaśniejsza, chłonie jego członka z coraz większą intensywnością, nawilża go wytwarzanym w nadmiarze śluzie. Nie bierze cię jak dziwkę. Pozwala ci się bawić, nadawać tempo, regulować głębokość stymulacji. Wyjątkowo nie jara się wilgocią twojego wnętrza. Z dziwnym uśmiechem chłonie twoje reakcje, szczerzy się na widok twoich rozchylonych ust i przymkniętych powiek oraz falującej mu przed nosem klatki piersiowej, nadal skrytej pod materiałem odzieży do sypiania. Nie jedzie - metaforycznie - na dwa fronty. Skupia się tylko na jednym aspekcie. Tobie pozwala chłonąć ich rozmaitości.
- Zaciążyć nie chcesz, prawda?
- Dzień debilnych pytań? - wyduszasz z siebie, czując pierwsze spazmy przyjemności.
- Pytanie dla sprawdzenia.
Nie pozwala ci dojść w taki sposób. Męskość nie jest punktem kulminacyjnym. Jego palce grają pierwsze skrzypce. Nie na twojej łechtaczce. Na piersiach. Kilka chwil uciskania, pociągania i drażnienia sutków. Niebo uchylone. Niebo przeplatane kolorami z szarością.
- Zabierzesz mnie do lekarza, jeślibym stąd spadł przy złażeniu?
- Do psychiatry w pierwszej kolejności.

~*~

wybaczcie poślizg, czysta złośliwość rzeczy martwych.
wiecie, że lubię skakać w czasie i mieszać fakty, nie?

będę teraz tak trochę rzadziej, mam ważny egzamin i nie mogę go oblać, bo wtedy moje studiowanie w Polsce mogłabym określać w czasie przeszłym.
wyjdę na prostą tak po 20 września, także zrozumcie moje zaległości u was, mam teraz ważniejszą sprawę na głowie.

masło maślane, kurde.
skończę to szybciej, bo w tym momencie moja wizja wyparowała.