korelacja druga.

Walentyna

Pamiętasz te czasy, kiedy z poszarpanym przez psa sąsiada misiem pod pachą rozmyślałaś o przyszłości? Charakterystyczna czapka z bazarku, bieganie po domu z rozłożonymi rękoma i wykrzykiwanie o byciu pilotem. Całe popołudnia i wieczory spędzone w szpitalu przy łożu ojca cierpiącego na nowotwór żołądka. Noce nie od spania, ale od płakania, od rozrywającej tęsknoty za rodzicielem. Przystąpienie do matury na zupełnym spontanie z zapuchniętymi oczami i mentalną dziurą w sercu. Studiowanie socjologii. Darcie kotów z Afrodytą, współlokatorką w akademiku, studentką zupełnie innego kierunku. Dochodzenie do porozumienia przy pudełku najtańszych lodów z Biedronki. Walenie sąsiadów z dołu w wasze drzwi, błaganie o zaprzestanie mocnego tupania w podłogę i puszczania postawionej wysoko w decybelach muzyki. Całowanie Afi na dzień dobry i na dobranoc, przy wyjściu na uczelnię i po powrocie z budynku. Sypianie ze sobą, odkrywanie zupełnie innych tajników czerpania radości z seksu. Brak akceptacji matki, brak chęci na jakiekolwiek spotkania w cztery oczy po zmianie orientacji.
Pamiętasz ten dzień, kiedy obiecałaś ojcu, że w wieku dwudziestu trzech latach będziesz szczęśliwą mężatką i matką maleńkiej kruszynki?

Trzy godziny spania. Trzy godziny ciężkiego, chyba niczym niezmożonego snu. Trzy godziny leżenia z ręcznikiem na głowie, rosnącą pod względem wielkości pustynią w gardle i garścią tabletek wraz ze szklanką wody przy bocznym stoliku. Równiutkie sześć godzin umierania. Umierania, które nie zdarza ci się często. Zdarza się jedynie wtedy, kiedy nie ma Afi. Twój największy problem tkwi w tym, że nie ma jej nie z powodu wyjazdu, nie z powodu przesiadywania na obiadkach u ojca, nie z powodu pochłaniania babcinych pierników. Twój największy problem tkwi w tym, że nie ma jej od balowania w klubie. A zawsze była. Zawsze była przy tobie i wracała razem z tobą. Aż do teraz.
Huk otwieranych drzwi. Głuche plaśnięcie, chyba nogą, o nóżkę od wieszaka zmaterializowanego zaraz przy froncie. Brzdęk torebki zderzającej się z fakturą szafeczki. Niemrawy bełkot pod nosem. Zupełnie taki jak niemrawe wejście do łazienki i puszczenie wody.
Zazwyczaj starasz się nie przekraczać barier prywatności. Zazwyczaj nie włazisz jej na chama do toalety. Zazwyczaj w ogóle nie interesuje cię jej rytuał łazienkowy, o ile sama cię do niego nie zaprosi. Tyle że teraźniejszości nie możesz określić w tym wypadku słowem "zazwyczaj".

- Co ty wyprawiasz?! - nie spotkałaś się jeszcze z takim widokiem. Jeszcze jej nie widziałaś w wannie w biustonoszu i z rączką od prysznica pomiędzy nogami. Jeszcze nie widziałaś jej płuczącej pochwę. Nie widziałaś, bo zwykle nie miała z czego jej wypłukiwać. - Zgwałcili cię czy co?
- Nie bądź głupia - spogląda na ciebie takim dziwnym, nieprzytomnym jakby z jakiegoś podniecenia wzrokiem. - Jakiś imbecyl włożył mi łapę w gacie, wolę nie ryzykować zakażeniem.
Nie wierzysz jej. Chyba pierwszy raz od hen wieków wiesz, że zataja przed tobą prawdę.
- Co robiłaś przez pół nocy? Dlaczego tak nagle zniknęłaś?
- Przecież powiedziałam, że zmagałam się z napalonym paluszkowcem.
- Siłowałaś się z jego palcami przez kilka godzin?!
Nie odpowiada. Spuszcza rozmarzony wzrok na dno łazienkowego mebla, kontynuując zabawę z wodą. Nie zwraca na ciebie uwagi. W tym momencie prawdopodobnie dla niej w ogóle nie istniejesz. A chcesz.
Chwytasz blondynkę w miarę delikatnie za jej długie włosy, tak nadzwyczajnie inaczej pachnące, i dotykasz jej nabrzmiałych ust swoimi ustami. Nawet nie musisz się zbytnio wysilać, samo przejechanie językiem po dolnej wardze i siekaczach uświadamia ci, że ktoś zabrał ci tę przyjemność, która od dłuższego należała tylko do ciebie. Ktoś z męskiego świata. Wódka i mięta. Mięta. Afi i mięta. Połączenie z piekła rodem.
- Od kiedy spożywasz cokolwiek związanego z miętą? - patrzysz w jej jasne tęczówki i widzisz zakłopotanie. Widzisz je tylko przez chwilę, bo machinalnie ucieka wzrokiem. Po raz drugi w ciągu kilku minut. - Przecież jej nienawidzisz.
Cisza. Kurewsko denerwująca. I ją, i ciebie. Niemówiąca kompletnie nic, dobijająca samą egzystencją.
- Wally, proszę cię, nie teraz - w końcu otwiera usta, reagując dopiero po twojej dłoni na jej lewej piersi. - Muszę odpocząć.
- Odpocząć? Po czym? Po igraszkach faceta, który napastliwie i bez pozytywnego skutku dłonią chciał ci zrobić dobrze?
- Nie po tym. Nie zapominaj, że ja też piłam, że nie tylko ty cierpisz z nadmiaru promili.
- Nie widać tego, wiesz?
Za to widać, jak soczyście kłamiesz i jak łatwo ci to przychodzi, wiesz?

Wyjechała. Na calutkie czterdzieści osiem godzin do ojca, do Poznania. Zostawiła cię samą, samiuteńką pośród czterech ścian. Obrażasz się? Skądże. W końcu są wakacje, przynajmniej od niedawna dla was obu, połowa lipca, niech obżera się w towarzystwie najsympatyczniejszego starego na świecie. Faceta, który pomimo niezbyt kolorowej reakcji na początku zrozumiał, że to jego córka, nawet jeśli to nie chłopak wkłada jej język do ust, a dziewczyna. Ty, Walentyno.
Co powinnaś robić, zupełnie rytualnie? Siedzieć z pudełkiem waszych ukochanych lodów, oglądając przepełnione kiczem seriale, biegać po mieszkaniu z słuchawkami w uszach i czekać na jej powrót. A co robisz? Usadawiasz cztery litery na jednym z taboretów ulubionego klubu. Klubu, w którym gościłyście we dwie dobę temu. Przyszłaś się zabawić? Nie. Raczej przyszłaś, licząc na cud, cud, który mógłby wyjaśnić najdziwniejsze pod słońcem zachowanie Afi. Cud w postaci fagasa, który bankowo ją wyobracał na wszelkie możliwe sposoby.

Bez Treplińskiej nie jesteś sobą. Bez Treplińskiej nikt nie zwraca na ciebie uwagi. Jesteś typową szarą myszką wśród rozpasionych kotów. Nikt nie zaprasza cię do tańca, nikt nie stawia ci chociażby najtańszego drinka, nikt nie patrzy na ciebie jak na kobietę. Bo formalnie jesteś imitacją kobiety. Homoseksualistki za kogoś takiego tutaj się nie uważa.
- Proszę, proszę, kogo moje oczy widzą. Dziś bez najlepszej przyjaciółeczki?
Nie musisz się odwracać. Przysiada się obok, roznosząc dookoła zapach swoich intensywnych perfum. Tylko perfum. Nie wyczuwasz alkoholu. Bynajmniej. Trzeźwy jak ty kilka godzin temu. Bo w czasie teraźniejszym do końca tego powiedzieć nie można. Facet ci nie zaproponował drinka, ale czy to obliguje cię do bębnienia w blat baru i niezakupienia czegoś na swój koszt?
- Znamy się, chłopczyku? - uśmiecha się ironicznie, nie wiedząc dlaczego.
- Nawet identycznych określeń używacie, coraz ciekawiej - przejeżdża dłonią po swoich spodniach, zahaczając o twoje kolano. Tak, bankowo niechcąco. - My - nie. Ja i twoja koleżanka - owszem.
- Niech zgadnę. To o tobie mówiła? To ty włożyłeś jej te palce w majtki?
- W żadne majtki, kotku, w nią samą. I nie tylko palce.
- Oszczędź sobie szczegółów - mrużysz złośliwie oczy, siorbąc żółtą ciecz przez słomkę.
- Dlaczego? Nie chciałabyś poznać moich łóżkowych ekscesów?
- Chciałabym czegoś innego.
- Och, interesująco. A mianowicie?
- Żebyś stąd spierdalał i dał mi się w spokoju napić.
Zdziwiłabyś się, gdyby tak po prostu wstał ze skwaszoną miną i odszedł. To nie ten typ faceta. Nawet nie rusza palcem, nawet nie zmienia postawy. Nadal się gapi, sama nie wiesz, czy na twoją szyję, czy już kilka centymetrów niżej.
- Zazdrościsz mi, prawda? - wybałuszasz ciemne tęczówki, gdzieś między zębami gubiąc część nabranego w jamę ustną trunkowego napoju.
- Nie wlewasz sobie czasami aż za bardzo?
- Zazdrościsz mi, bo twoje zadowalanie jej nie równa się z moim. Obiecałem, że prawdziwy fiut czyni cuda, że bije na głowę te wasze plastikowe zabaweczki. Udowodniłem, że potrafię dać jej prawdziwą rozkosz. Ja, a nie ty.
Czujesz prowokację. Czujesz ten cyniczny ton, tak jak i widzisz uśmiech identycznego pokroju. Dlaczego więc nie wybierasz defensywy? Dlaczego ogarnia cię ofensywa?
- Sugerujesz, że jestem słaba w łóżku?
- Nie sugeruję, ja to wiem. Dostawała orgazmu po samym nieco brutalniejszym dotyku. Myślisz, że wyliżesz ją do czysta i po robocie? Niedoczekanie. Profesjonalnie obciągnąć facetowi pewnie też nie umiesz, jakbyś śmiała, skoro nie miałaś męskości w ustach?
Wiesz, o co mu chodzi. Wiesz, że wkurwia cię specjalnie, wkurwia cię po to, ażeby dopiąć swego i wziąć twe ciało w posiadanie. I chyba gdyby w okolicy była Afi, z serdecznością pokazałabyś mu środkowy palec i nieco zmoczyła te jego wyglądające na miękkie w dotyku ciemne włosy. Ale jej nie było. Tak jak nie było twojego zdrowego myślenia.
- Mam ci pociągnąć i udowodnić, że umiejętności na mężczyzn jeszcze nie straciłam?
- Ty to powiedziałaś, nie ja.
- Też mi tak odpowiesz, jeśli za chwilę zaproszę cię na kilka chwil do swojego mieszkania?

Jesteś homoseksualistką. Jesteś wierna swojej dziewczynie, swojej Afrodycie. Nie uprawiasz seksu z mężczyznami. Nie sprowadzasz byle kogo do waszych czterech kątów. Nie podniecają cię męskie genitalia i wyrzeźbione torsy. Nie jara cię kilkudniowy zarost. A może te wszystkie fakty powinny być już w czasie przeszłym?
Nie pytasz, czy miałby ochotę na coś do picia. Nie proponujesz zostawienia butów w korytarzu. Nic nie mówisz. Twoje czyny mówią. Mówią, że masz na to ogromną chęć. Pierwszy raz od czterech lat.
Kolana same się uginają, same dotykają wychłodzonego parkietu. Dłonie same lądują na jego kroczu, same rozpinają zamek u spodni, same zsuwają jego pachnące drożyzną jeansy z wysportowanych nóg. Palce same dobierają się do bokserek, same uwalniają smoka. I to wszystko w kilka sekund. Bez krzty logicznego myślenia.
- Taka napalona? - śmieje się, tak irytująco, tak słodko, tak paradoksalnie.
- Taka chętna na udowodnienie swoich racji.
Pożerasz go wzrokiem z rosnącą fascynacją. Bajecznie zbudowany, niesamowicie ukrwiony, cholernie naprężony, z wytęsknieniem czekający na zabawę. Zupełnie taki jak jego właściciel.
Wręcz się gotuje, kiedy muskasz go kciukiem. Wręcz parzy, kiedy obejmujesz go całą dłonią. Wręcz wrze, kiedy posuwistymi ruchami doprowadzasz go do stanu gotowości. Wręcz jeszcze bardziej cię podnieca.
Czujesz jego słonawy smak, czujesz wszystkie żyły schowane tuż pod skórą, czujesz rosnącą wilgoć tuż u jego nasady, niepochodzącą z twoich ślinianek. Twój język szaleje, nie pomija żadnego skrawka męskości bruneta. Twoje wargi doprowadzają go do seksualnej rozpaczy, ssą niesamowicie wrażliwą skórę, drążą koślawe kółeczka na napletku. Twoja jama usta chce go całego, chociaż doskonale wie, że nie ma aż takiej pojemności. Mimo wszystko starasz się pochwycić go jak najgłębiej, starasz się poczuć to pulsujące jestestwo tuż przy języczku gardłowym. A on? A on oprócz pomruków zadowolenia nie jest bierny. Wplątuje palce w twe ciemne włosy i dociska twoją głowę do swojego krocza, pomaga ci posiąść go całego naraz. Może i tego przeżycia ze względu na jego budowę i wielkość nie dostajesz. Przeżywasz za to coś innego, przeżywacie to oboje. Coś, czego według jego opinii nie powinno być. Orgazm. Jego orgazm. Z tym białym paskudztwem gnijącym teraz w twoich ustach.
- Chyba zwymiotuję - jęczysz niemrawo, czując strużkę spływającą po brodzie.
- Połknij od razu, a nie będzie źle.
- Wtedy na bank zarzygam pół mieszkania.
- Powiedziałem, że nie będzie, to nie będzie. Zawsze mam rację.
Tym razem też. Niemiłe uczucie błyskawicznie przechodzi po pozbyciu się spermy z wnętrza jamy ustnej. I żadne odruchy wymiotne cię nie napadają. Wręcz przeciwnie. Obrzydliwy smak staje się nawet do zniesienia.
- Już?
- Już.
- Więc teraz może być tylko lepiej, Maleńka.
- Teraz?
- Nie będziesz już musiała po raz drugi tego smakować.
Nie łapiesz od razu aluzji wypowiedzi. Łapiesz ją dopiero wtedy, kiedy przygwożdża twoje ciało do najbliższej kanapy i błyskawicznie prowadzi swoją dłoń za fakturę twoich majtek.
- Tego nie było w umowie.
- A była jakaś umowa?
Nie odpowiadasz. Raczej wariujesz, czując chyba wszystkie jego palce wnikające we wnętrzu twojej pochwy. Kręcisz się jak dzieciak na ogromnych poduszkach, wypychasz biodra w jego kierunku. Prosisz o więcej bez żadnych słów. A on tego nie rozumie. Nie rozumie, że brak jego dłoni w strefie erogennej w tym momencie jest dla ciebie kurewsko bolesny.
- Chcesz jeszcze? - ociera się naprężonym członkiem o twoją łechtaczkę. - Wystarczy powiedzieć.
- Idź do diabła.
- Pójdziemy tam oboje.
Nie pyta o nic. Zarzuca twoje nogi na swoje barki i znika w tobie, mocno, głęboko, aż czujesz całkowite wewnętrzne wypełnienie. Ledwie się mieści, już chyba wręcz ociera się o wejście do ważnego kobiecego organu, do macicy.
- Ciasna jesteś, wiesz?
- Szczery jesteś, wiesz?
- Szczerość to moje drugie imię. Ale przynajmniej seks będzie przedni.
No i jest. Rozkoszny ból ogarnia całe twe ciało, kiedy porusza się szybko, dynamicznie, ociera się tak gwałtownie, że wręcz podrażnia ścianki twojej pochwy. Krzyczysz, tak po prostu, kiedy narzuca jeszcze większe tempo, kiedy już nie ogarniasz, czy nadal jest w tobie, czy już poza twoim wnętrzem. Nie potrafisz patrzeć prosto w jego twarz z kokieteryjnym uśmiechem, tak jak on robi to w tym momencie. Nie potrafisz prosić, tak jak on w tym przypadku prosi o największe okazywanie bram otaczającej cię ekstazy. Nic nie potrafisz, chyba oprócz odlatywania z coraz większą intensywnością do innej krainy. Do krainy przyjemności.
Wybuchasz. Brunet zaraz po tobie. Opanowujesz się przez kilka minut, on przez kilka sekund. Nawet nie możesz rozmasować obolałego miejsca. Robi to za ciebie, raz po raz nawilżając łechtaczkę językiem.
- Twój sztuczny fiut też potrafi takie cuda?
Nie odpowiadasz. W tym momencie stać cię jedynie na stłumiony chichot. Po części również przez jego miękkie usta. Smakujące miętą. I tobą.

~*~

ograniczam wulgarne słowa przy tych scenach, bo to już by się zrobiło niesmaczne. łacina podwórkowa akurat tam niepotrzebna, mimo iż w rzeczywistości jest całkiem znośna.

Zbyś lubi być apodyktyczny, lubi mieszać w głowach, nawet homoseksualistkom.

i Zbyś lubi was zaskakiwać.

Pong, w tej kwestii to my się chyba nie dogadamy, bo ja lubię powtórzenia, właśnie we wstępach rozdziału. Ale cóż, czytelnik nasz pan, ogoliłam z powtórzeń jak najbardziej.
tak nie w temacie - perwersja, nie perswazja, mnie szlag jasny trafia, jak ktoś te dwa pojęcia ze sobą myli, tym bardziej jeśli chodzi o historię Tośki. ;)