korelacja trzecia.

Afrodyta

Tysiące słów wypływających z twoich i ojcowskich ust na tematy o zasięgu powierzchni chińskiego państwa. Szczere i przepełnione serdecznością uśmiechy podczas wspólnego spożywania posiłków. Spacer po wydrążonej ścieżce pomiędzy wysokimi sosnami w ogromnej bluzie taty, pachnącej cynamonem, i w jego objęciach. Wieczór z klimatem na tarasie niewielkiego domku, ze smakowym piwem i przy brzdękach gitarowych. Poświęcenie połowy nocy na typowo przyjacielską pogawędkę i dziesiątki delikatnych kuksańców w bok. Pożegnanie poruszające jak w dobrym dramacie, tonięcie w potoku łez i duszenie się w misiowatych uściskach. I ten cholerny lęk, twój lęk, że za każdym razem przeżywasz to już po raz ostatni. Jak w magicznym świecie, jak we śnie, wszystko znika, tak jak jego dom za zakrętami w otoczeniu strzelistych drzew.
- Afi, przywieziesz mi kiedyś tę swoją dziewczynę?
Chciałabyś. Chciałabyś, aby Walentyna zaakceptowała pozytywnie jego prośbę. Zupełnie tak, jak on wasz związek. Nawet po upływie jakiegoś czasu.

Fizycznie nic się nie zmieniło. Majtki Wallego nadal leżą pod kanapą, twój ulubiony kubek z misiem nadal stoi w dawno niewidzącym płynu do naczyń zlewie, kurz dalej wegetuje na powierzchni większości szafek, zapach morskiego odświeżacza powietrza wciąż unosi się w aurze waszego mieszkania. Wizualnie jest tak samo. A mentalnie? Niekoniecznie. Wyczuwasz plątaninę kobiecości z czymś obcym, z intruzem. I gdybyś poszła o zakład, bez wahania obstawiłabyś męskość. Znaną ci męskość.
- Afrodyta? - błyskawicznie materializuje się przy twym boku.
Nie masz możliwości spojrzenia w jej czekoladowe oczy, nie dajesz rady z wydobyciem z siebie jakiegokolwiek pytania, stwierdzenia, pozdrowienia. Poniekąd ci zabrania. Swoimi czynami.
Jest inaczej niż w ramionach ojca. Może nie bezpieczniej. Raczej subtelniej, emocjonalniej. Miło spotkać na swej drodze jej wydatne usta, poczuć ich strukturę, posmakować nawilżającej pomadki. Przyjemnie zaplatać dłonie na jej karku, muskać każdy uwolniony z koka kosmyk włosów i oplatać go na palec. Niesamowicie jest wznosić się na wyżyny rozkoszy, pukać do bram namiętnego nieba i nie wychodzić zza jego teren przez co najmniej kilkanaście minut. Wszystko przez erotycznie paraliżujący dotyk, ciepły język na udach i zabawnie wibrujący plastik w samym centrum strefy erogennej.
- Wally? - jej pseudonim machinalnie ucieka spomiędzy twoich warg zaraz po ich rozchyleniu.
- Tak? - już nie gości twarzą tuż przy twojej szyi, raz po raz składając na niej delikatny pocałunek.
- Sądzisz, że te zabawki dają większą przyjemność niż prawdziwy męski członek?
- Skąd takie pytanie?
- Z ciekawości.
- Nie wiem. Nie miałam z męskością styczności od lat. A ty jak myślisz?
- Też nie wiem. Nie byłam w takich stosunkach z facetem od liceum.
Głaskanie faktury skórnej ramion, brzucha, policzków. A może stos waszych kłamstw również da się tak ugłaskać?

Mogłoby być jak wcześniej. Przetańczone wieczory przy utworach Pink, pożeranie w hurtowych ilościach lodów za grosze, spanie do południa w swoich objęciach, przepieprzanie całego wolnego od wykładów i nauki czasu na ciągnące się w nieskończoność chwile czułości i setki minut ludzkiej przyjemności, użeranie się z sąsiadami z niższych pięter, radowanie się każdą sekundą, jakby należała ona do grona tych ostatnich. Mogłoby być jak wcześniej. Ale wiesz, że nie będzie. Pozostanie udawanie szczerości i zatajanie wszelkich kołtuństw. Przynajmniej z twojej strony. Bo skąd możesz wiedzieć, że jej myśli zajmują te same troski, te same problemy?

Dwie doby. Czterdzieści osiem godzin, a ty już nie wytrzymujesz. Sumienie obdarte aż do krwi, zamęt w głowie i kawałki ukrytej pod przedmiotową powłoką niewierności wbijające ci się we wszelkie płaty mózgu, syki, męskie syki bawiące się w kata w twoich przewodach słuchowych, zdradliwe sceny ryjące wizualizacje w centrum serca. Piętno niewłaściwych kroków zabijające od środka. Chyba tylko prawda wyciągnie cię z mentalnego dna, nagle wynajdzie jakiś cudowny lek na te wszystkie nieprzyjemności opętujące twój układ nerwowy. Może dlatego stoisz pod drzwiami i czekasz na jej powrót z supermarketu, położonego kilkanaście ulic dalej? Może dlatego niepokój gra główną rolę, kiedy słyszysz dzwonek nawet nie trzy minuty po jej wyjściu?
- A ty tu skąd?! - nie wiedziałaś, że tak szybko potrafisz wyrzucać rozmaite uczucia z głównego steru. Aż do teraz. Wyrzuty przechodzące w niepokój, niepokój w zdziwienie, zdziwienie w dziwne pożądanie.
- Pytania zabierają nam cenny czas, nie uważasz? - może i nie ma już postrzępionych włosów i zarostu, ale dzikość w oczach i cyniczny uśmiech pozostały takie same.
- Nie podawałam ci adresu.
- Nie musiałaś. Doszedłbym do tego prędzej czy później, i to na rozmaite sposoby.
- Jesteś niepoważny. Ona może wrócić w każdej chwili.
- Niepoważny? Ja tylko potrzebuję porządnej dawki adrenaliny i przyjemności przed wyjazdem - pakuje się do środka, nie pytając o zdanie. - Może właśnie dlatego skończyć pierdolić?
- Bo co? Bo masz ochotę na pierdolenie w innej materii?
- A to nie oczywiste? - i znów ten nasączony cynizmem wyszczerz zębów.
- Oczywiste, tak jak mój brak ochoty na seks z twoją osobą.
- Wiesz, że nie umiesz żartować? - zaciska palce na twoich pośladkach, wręcz czujesz jego paznokcie przedzierające się przez dresowe spodnie.
- Wiesz, że nie umiesz pogodzić się z odmową?
- Bo mnie się nie odmawia.
- W takim razie przejdę do historii i będę pierwszą tak odważną cizią, która nie dała ci się przelecieć. Zadowolony?
- Naprawdę wolisz ją ode mnie?
- A to nie oczywiste? - powtarzasz jego pytanie, tym samym doprowadzając go do jeszcze większej furii.
- Pożałujesz tych słów.
- Och, ciekawe kiedy.
- Właśnie w tym momencie.
Ciężko ci ogarnąć, jakim cudem przerzuca twoje ciało przez swoje ramię i tak po prostu niesie do sypialni, dziwnym trafem znając do niej drogę. Jakby tu już był, jakby znał każdy kąt, jakby... pierdolony napaleniec.
- Zrobiłeś to z Walentyną, prawda? - mruczysz, walcząc z jego namolnymi dłońmi. Bezskutecznie.
- Sprytna jak na blondynkę.
- I na pewno nie głupia. O co ci chodzi? Założyłeś się z kumplem, ile lasek zaliczysz przed tym swoim wyjazdem?
- Skądże znowu. Robię to dla siebie, dla swojej własnej satysfakcji.
- Tam też będziesz pieprzył każdą ledwie poznaną?
- Nie będę miał takiej możliwości.
- Prawdziwa dziewczyna przy boku?
- Bynajmniej. Żadnej w okolicy, żadnej przez kilkanaście bitych tygodni.
- Biedaczek, nie będzie w co ptaszynki włożyć?
- Zamkniesz się, czy usta też będę musiał ci zakneblować?
Nie bawi się tobą tak jak wcześniej. W ogóle nie rozpoczyna jakiejkolwiek gry wstępnej, nie ssie skóry twojej szyi, nie muska językiem twojej waginy, nie wsuwa w nią palców. Jest całkowicie bezpośredni, zupełnie tak jak w swoich słowach i zapewnieniach. Nawet twoja luźna koszulka nie podziela losu oplatających nogi spodni. Nie zależy mu na górnych partiach twego ciała. Chce tylko jednej. Tej najważniejszej.
Robi to w tak gwałtownym tempie, że pomału zaczynasz odczuwać bolesny dyskomfort. I znowu nie pyta o twoje zdanie, nie troszczy się o samopoczucie. To dla niego ma być największa przyjemność, nie dla ciebie.
Nie krzyczysz. Nie chcesz dać mu tej świadomości, że zabiera cię do siódmego nieba. Bo praktycznie tego nie robi. Ekstazę zastępuje ból, to rozkoszne podrażnianie ścianek twojej pochwy ulega pieczeniu przy każdym posunięciu, jej główne ujście wręcz błaga o pozbycie się tego twardego i pulsującego cholerstwa spomiędzy wnętrza.
- Skończ już, proszę cię - kwilisz z powodu rosnącej nieprzyjemności z chwili uniesienia.
- Ale dlaczego? Chciałem jeszcze kolegę zaprosić do zabawy.
- Kolegę?!
- Nie w postaci ludzkiej. Kolegę z plastiku - wygrzebuje z tylnej kieszeni rzuconych na bok spodni największą zabaweczkę imitującą męskiego członka, jaka kiedykolwiek ugościła przed twoimi oczami.
- Chyba żartujesz.
- Żarty skończyły się już na początku. Uśmiechnij się ładnie do niego, w końcu to on będzie dawcą twojego orgazmu.
- Podobno plastik nie może się równać z żywą męskością.
- To prawda. Ale żywa męskość nie może być w dwóch miejscach naraz, czyż nie?
- Nawet nie próbuj.
- A chcesz się założyć?
Nie musisz odpowiadać. On i tak zrobiłby swoje. I tak oblizałby go na całej długości, i tak ze swoim charakterystycznym uśmiechem zmaterializowałby go w drugiej, chętnej na analne igraszki strefie erogennej.
Taka sytuacja jeszcze nigdy nie objęła twojego życiorysu. Nie miałaś styczności z seksem na dwa fronty. Nie czułaś największego możliwego wypełnienia, jakie może spotkać kobietę. Brunet to zmienia. Oczywiście bez twojej zgody.
Wiercisz się jak mucha zaplątana w pajęczynę, starasz się uwolnić swoje zawiązane na nadgarstkach dłonie. A on wcale nie ma zamiaru ci ulżyć. Wręcz przeciwnie. Wsuwa w ciebie to cholerstwo jeszcze szybciej, jeszcze głębiej, nie zapominając o mocnej penetracji jednej z części twojego kanału rodnego.
Zapominasz o bólu, o niemiłym uczuciu, o całym otaczającym świecie. Najważniejsze, ażeby w końcu finiszował razem z tobą, aby nie drażnił twoich i tak już przewrażliwionych stref. Z zaciśniętymi ustami czekasz na ten moment. Moment, który tak czy siak w końcu przychodzi.
- Fajnie było? - dziwisz się, dlaczego nasuwa na ciebie twoje spodnie.
- Chyba dla ciebie.
- Nie podobało ci się? Za mało atrakcji?
- Aż za dużo jak na jeden raz.
- Pomyślę o konfiguracji - uśmiech, tym razem nie cyniczny. Ale za to tak samo błyskawiczny jak jego osoba pod drzwiami. - Gdybyś za mną zatęskniła, włącz na kanał sportowy Polsatu. Za kilka minut powinna być tam pewna niespodzianka.

Nie rozumiesz. Aż do czasu. Aż do momentu, kiedy uruchamiasz telewizor, przeskakujesz na polecony przez niego kanał i zamierasz. Naprawdę tam jest, nawet jeśli już nie akurat w tej sekundzie, minucie, godzinie. Na serio gra w sportowym stroju, zagrywa, atakuje i przybija piątki z kolegami. I niewątpliwie kokietuje każdą naiwną dziewczynę podchodzącą po autograf. Taką jak ty.
- Rodowity skurwysyn.

~*~

he, to jest głupie, wiem i przepraszam.
Zbyś mi się wymyka z pewnych schematów i ciężko go powstrzymać.

anonimowa krytyka mnie nie dotyka, oj. :)